Hikes lopen

Vanaf mijn 6e jaar heb ik op Scouting gezeten. Dit heeft mijn pubertijd kleur en smaak gegeven. In die tijd heb ik veel hikes gelopen. Zware rugzak op, kookspullen en slaapzak erin en met een vriend en kaart&kompas op weg naar een groot avontuur. En uiteraard waren we overgeleverd aan de grillen van de posthouders die onderweg allerhande uitdagingen voor ons in petto hadden. Als een hike drie dagen duurde dan begon na zo’n 1,5 dag het punt waarop het een kwestie van ‘doorgaan’ of ‘volhouden’ werd. Ik ben geen volhouder, ik heb er niks mee. Je doet de dingen in het leven vol passie en/of enthousiasme en ‘volhouden’ is voor mij geen goede reden om dingen wel of niet te doen.

En toen, toen brak begin vorige week de 2e helft van deze gecombineerde bestralings- en chemo-periode aan. Het begon zwaarder te worden. Lichamelijk werd ik vanaf begin vorige week steeds vermoeider en ook mentaal werd het minder. Het dagelijks worstelen met drie maaltijden die ranzig ruiken en op z’n best naar karton smaken begon mentaal stevig door te wegen net als die rugzak aan het eind van de dag van een stevige hike. Ik begon het idee te krijgen dat ik aan het volhouden was en zoals gezegd, daar ben ik niet van. Ik begon tot mijn schrik te begrijpen waarom mensen soms halverwege zo’n gecombineerde kuur stoppen, het is gewoon zwaar zowel fysiek als mentaal. Ik heb de afgelopen maanden gezien dat ik veel kan hebben en dat mijn schouders flink wat last kunnen dragen en dat mijn ‘wezen’ in staat is flink wat last zodanig te duiden dat de last niet slechts een negatieve last maar ook een verdieping is van mijn levenservaring en soms zelf levensvreugde. Maar voor het eerst in lange tijd leek dat er even niet te zijn. Er waren bittere tranen, fysieke uitputting en soms zelfs dat mij tot dan toe onbekende gevoel van moedeloosheid.

Volkswijsheden bereiken nooit de status van ‘spreekwoord’ als ze slechts volstrekte onzin zouden bevatten. Dus ook achter deze wolken schijnt de zon. Afgelopen vrijdag begon ik die zon langzaam weer te zien. Enige geforceerde fysieke inspanning leverde weer goede moed op, wat is ‘endorfine’ een waanzinnig fijn stofje! Vrijdag begon de zon zoals gezegd weer een beetje zichtbaar te worden voor me en werden de dagen weer wat beter te dragen en kwam het concept van ‘genot’ en ‘plezier’ weer met kleine porties terug.

En dan zondag. Zondag was het palmzondag. Een mooi begin van de ‘goede week’ op weg naar Pasen. De kerkdienst is hier om 11.00 uur, de tijd dat ik normaal gesproken even slaap. De dienst duurde door het passieverhaal wat lang. Ik voelde me moe worden maar goed, even ‘volhouden’ hoorde ik mezelf nog denken….. Toen ik de pastoor bij het in ontvangst nemen van de hostie in de ogen wilde kijken lukte me dat ineens niet meer, mijn hoofd ging gewoon niet meer omhoog en ook de rest van mijn lichaam hield er mee op, de slaap zo leek het kwam onverbiddelijk en ik zakte ten overstaan van een propvolle kerk in elkaar. Ik kwam enige tijd later bij in de sacristie met bezorgd kijkende mensen om me heen en een ambulancebroeder aan mijn zijne. Na een paar glazen koud water kwam ik redelijk bij en kon nog net voorkomen dat ik naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Fietsen was geen optie meer dus me op laten halen en naar huis. Een middagmaal hielp gelukkig en het slapen daarna deed nog net geen wonderen maar wel veel goeds.

Maar zoals gezegd ben ik geen ‘volhouder’, ik leef vanuit overtuiging en/of passie en wil de dingen die ik doe vanuit het hart doen zonder dat het concept van ‘volhouden’ om de hoek komt kijken. De afgelopen dagen (en nachten) heb ik dus stevig naar binnen gekeken om te zien waarom ik dit doe zodat ik het kan doen vanuit het hart en niet omdat ik aan het ‘volhouden’ ben. Ik weet (weer) waarom ik doe wat ik doe. Ik doe het omdat ik wil léven met hoofdletters, wil houden van met uitroeptekens, wil leren met kleurrijk geschreven vraagtekens, wil luisteren naar mijn levenslessen met gespitste oren, wil danken met blote knieën voor alle geneugten van het leven (wederom met hoofdletters), vader wil zijn met een trots kloppend hart, echtgenoot wil zijn vanuit een wederzijds liefhebbend hart, wil spelen op een spelbord met vrienden en ook op dat spelbord van het leven en voor alles wil ‘zijn’ met heel mijn ziel in dit voertuig dat we ‘lichaam’ noemen en daarmee leren en ervaren in dit leven wat er te leren en te ervaren is, zelfs als het pijn doet zoals nu.

Dat is dus het antwoord op de vraag ‘waarom ik dit doe’, waarom ik het er voor over heb en waarom ik niet vol hoef te houden, maar als het zwaar is kies voor het woord ‘ondergaan’ en nog liever ga voor het woord ‘leven’ met hoofdletters waarbij dat leven in vele vormen komt. Soms doet die vorm pijn, soms best veel maar ik ben er dankbaar voor dat het woord ‘ondraaglijk’ niet past, niet in zicht is en dat het ondergaan zodanig is, met hulp vanuit vele bronnen waaronder mijn naasten, vrienden, krachtbronnen diep in mijzelf en vlak daarbuiten én ook jullie, dát het ‘te’ ondergaan is en ‘te’ leven is en dat ik dat LEVEN nog steeds met hoofdletter durf te schrijven en kan schrijven. Ik heb het vaste voornemen dit leven nog vele jaren in deze vorm te leven en met gekleurde hoofdletters op de muren van mijn ziel te verven. En mocht dat niet op mijn pad liggen dan heb ik het vertrouwen en geloof dat dat dan in orde zal zijn, dat dat klopt en juist is. En tot die tijd heeft zo af en toe herbronnen een heilzame werking waardoor ik die potten gekleurde verf weer gevonden heb om het leven weer te verven. Ondanks dat daarmee de slopende effecten van deze behandeling niet ongedaan zijn gemaakt, weet ik wel weer waarom ik bereid ben ze te dragen, en dat is een geschenk zo aan het begin van deze goede week dat onvoorstelbaar groot is en waarvoor ik niet anders dan diep dankbaar kan en wil zijn!

Uitputting en rusteloze benen zijn een waanzinnig dwaze combinatie, ze hebben me vele doldwaze nachten bezorgd maar deze nacht zie ik (voor één keer) het nut van deze onbegrijpelijke combinatie in; dit blog is er uit voortgekomen! Ik verhef het Cruijffiaans gezegde ‘Ieder nadeel heb zijn voordeel.’ daarmee bij deze officieel tot spreekwoord!

Het ga jullie goed en je weet het inmiddels; laat vooral een reactie achter, ik lees ze graag en tot een volgend moment van contact op welke wijze dan ook.

Hartelijke groet, Edwin