The day’s after…. Na 5 dagen chemotherapie tijd om de (tussen)balans op te maken. Vanaf de donderdag in de vorige chemoweek ging het stevig mis resulterend in weken van ellende en ziekenhuisopname etc. Eerlijk is eerlijk, die ervaring in het rugzakje bracht wel wat spanning met zich mee op weg op weg naar de 2e chemoweek die afgelopen maandag begon. Dat mijn bloedwaarden aangaven dat mijn systeem het aan moest kunnen was een stevige opsteker, dus afgelopen maandag ging de 1e hand pillen vol vertrouwen doch met enige spanning naar binnen. De week is redelijk ‘goed’ verlopen wat inhoudt dat ik niet heb hoeven spugen en dat soort zaken maar wel hondsmoe was (ben) en dus veel op bed/bank gelegen heb.
Vrijdag heb ik mijn laatste pillen geslikt en ik durf nu (zondag) wel te zeggen dat het deze keer minder heftig is geweest dan in de vorige chemoweek. Nu hopen dat de weg omhoog de komende herstelweken omhoog blijft gaan zodat ik des te sterker aan de volgende chemoweek van begin augustus kan beginnen.
Gisteren brak de schoolvakantie van onze zoon aan. Dit ging gepaard met tassen pakken voor zijn 1e week weg met Scouting, op kamp dus! Zoonlief had er ontzettend veel zin wat ik me meer dan voor kan stellen gezien mijn vele jaren ervaring binnen Scouting gedurende mijn hele jeugd. Wat ik toen nooit heb beseft en nu aan den lijve heb ervaren, is hoe het voor pa & ma is….. Het is nogal een stap om zoonlief voor het eerst een week uit handen te geven. Heerlijk die vader- & moedergevoelens en hoe herkenbaar is ons gedrag niet als ik terug denk aan hoe mijn ouders het deden toen ik op kamp ging. Loslaten, vertrouwen, meegenieten en noem maar op. Het lukt ons redelijk en toch blijft het raar om ’s ochtends een leeg bed aan te treffen en te bedenken dat dat de rest van de week zo is. Een les in loslaten en ook gewoon meegenieten met wat hij aan scoutingavonturen gaat beleven deze week. Ik hoop en verwacht voor hem dat het net als bij mij memory’s for a lifetime worden… 😉
Hier in Zeeland is het al weken (maanden) droog op een incidentele bui na. De droogte van de afgelopen maand leek samen te vallen met de droogte in mijn lijf en hoofd n.a.v. de medicijnvergiftiging (zie vorige blogs). De natuur heeft na een periode van droogte niet genoeg aan 1 buitje maar heeft meerdere flinke buien nodig om weer bij te trekken. Zo ook geld dat voor mij (lees ons!). Het terugkomen uit het zwarte gat van de afgelopen maand gaat niet in één keer. Máár, het gaat wel! Op lichamelijk vlak helpt de chemoweek natuurlijk niet maar de weg omhoog is ingezet en we stijgen rustig door. Dit gaat niet vanzelf en vergt met enige regelmaat flink wat doorzettingskracht, a kick in the ass, een goed gesprek, een schouder om bittere tranen op uit te huilen, een gebed, en een blik op het mooie wat ook elke dag zichtbaar is als je er naar kunt en durft te kijken. Dat alles dus en gelukkig lukt het me (lees weer ons) dat alles te doen waarbij het een makkelijker gaat dan het andere.Ik heb het eerder geschreven; kracht komt uit vele bronnen. Soms is dat een arts die eens verder durft te kijken dan zijn westers georiënteerde medische neus lang is, soms is dat die schouder, soms een gebed, soms een schaterlach en zo kan ik nog vele regels doorgaan.
Fijn om jullie dit te kunnen schrijven want ondanks de mitsen en maren die er zeker zijn is deze chemoweek niet geëindigd in de ellende van de vorige chemoweek en het is een genot dat te kunnen en mogen ervaren!
Het ga jullie allen goed. Laat vooral een reactie achter op dit blog als je je hiertoe geroepen voelt, ik lees ze met veel plezier en dankbaarheid. Hartelijke groet,
Edwin
🖖HoiEdwin 🖖 
Hoi Edwin,
Blij dat het deze keer “redelijk” ging en dat je blijft vertrouwen.
En dat Myrddhyn op kamp gaat, leuk! Ik hoop net als jij, dat hij daar de rest van zijn leven goede herinneringen aan bewaard. Ook als moeder heb ik er nog steeds goede herinneringen aan en ik ben heel blij, dat de “scoutinggroep” van toen nog contacten heeft met elkaar.
Veel sterkte, voor jullie allemaal en dat je maar de zonnestraaltjes kunt blijven zien.
Groetjes, Ineke
LikeLike
Hoi Ineke,
Ik hoop het met je en aan die pretoogjes te zien komt dat vast goed. En ja…..’de groep van toen’ zijn inmiddels veertigers, time fly’s when you’re having fun en die fun hebben we in onze scoutingtijd zeker gehad.
Hartelijke groet, Edwin
LikeLike
hallo Edwin,
De weg van heuveltjes en pittige dalen die je beschrijft lijkt me verre van gemakkelijk te bewandelen.
Toch doe je het, steeds weer en ga je weer verder. Gesterkt door vele hulpbronnen in je zelf en om je heen.
Zo te lezen ben je daarin geoefend geraakt en gesterkt door je levenshouding en je levenservaringen. Ook in de scouting kampen wordt je regelmatig beproefd. Mooi dat jullie zoon de kans krijgt om op heel leuke en spannende manieren avonturen aan te gaan en veel te leren.
Ja loslaten, wat alle ouders moeilijk vinden. Maar tegelijk wil je ook dat hij leert zijn leven te leiden, en dat gebeurt in de combi van avonturen buiten de deur en thuis de veilige haven.
geniet van de momenten samen als dat lukt, dat brengt weer een andere dimensie van het loslaten met zich mee!
Sterkte weer!
Hartelijke groet Evelien
LikeLike
Hoi Evelien,
Fijn van je te horen/lezen! Dank voor je mooie woorden/gedachten. Over ‘als dat lukt’; ja, dat lukt zeker! Ik heb de afgelopen maand de bodem van de put gezien zoals je wellicht meegelezen hebt maar eenmaal opgestaan op die boden en toen ik de klim naar de rand van de put begonnen was, kon ik heel snel weer genieten en dat lukt me tot op de dag van vandaag gelukkig weer. Niet elk moment, niet tijdens elke traan maar over de dag gekeken is het meer genieten dan ‘niet genieten’. Ik moet wel leren van ‘minder’ te genieten en dat bedoel ik vooral op het fysieke vlak. Ik geniet nu van een klein stukje lopen of fietsen terwijl ik eerder kon genieten van 12 km hardlopen, dat is voor nu even over maar ik ben eigenwijs genoeg om er vanuit te gaan dat dat wel weer komt… 😉
Hartelijke groet,
Edwin
LikeLike