Over woorden en Stilte

Vandaag is het Palmpasen. Deze dag een jaar geleden zat ik in de kerk voor de viering aan de start van de Goede Week. Ik was nog behoorlijk verzwakt van de operatie en zat middenin de periode van 6 weken bestraling- en chemotherapie. Bij het ophalen van de hostie zakte ik in elkaar waarna ik bijna, maar gelukkig net niet, in het ziekenhuis belande. Nu zijn we precies een jaar verder. Er zijn nog steeds vele ups en downs maar vandaag heb ik zonder problemen de Palmpasen-viering kunnen meevieren en zelfs naar huis kunnen lopen i.p.v. me op moeten laten halen zoals vorig jaar. En nog mooier; gisteravond heb ik als mede-lekenvoorganger de viering van Woord & Communie mogen leiden. Het is mooi te ervaren dat sommige activiteiten energie kosten terwijl andere activiteiten, zoals deze, energie opleveren of beter gezegd energie genereren. En waarom is dat laatste dan ‘beter gezegd’? In het woord ‘genereren’ zit het woord ‘eren’ en dat woord ligt dicht bij het woord dankbaar. Dankbaarheid is dat wat ik voel als ik me in dit geval als lekenvoorganger dienstbaar mag maken in de richting van de ander. Dit heb ik als ambtenaar en daarvoor als VN-militair mijn hele werkzame leven al mogen doen maar op het altaar van een kerk komt dit gevoel van ‘dankbaar en dienstbaar zijn’ nog veel dichterbij en lijk ik het bijna beet te kunnen pakken, vast te kunnen grijpen als ware het materie.

Dit klinkt een beetje als vele ‘ups’ zonder die spreekwoordelijke ‘downs’. Dat is helaas niet het geval. Ik blijf schrikken van de (zeer) beperkte mate waarin ik mezelf kan belasten ten opzichte van hoe ik dat kon voordat dit lichaam ziek werd. Een paar uurtjes werken putten me meer uit dan ik ooit had kunnen bedenken. Dit zit ‘m deels in de fysieke vermoeidheid die hier op volgt maar ook in de extreme prikkelgevoeligheid die ik ervaar. Dus collega’s van de kazerne te Goes; dat is waarom ik bijna nooit in de kantine zit rond koffietijd omdat ik zo weinig prikkels kan verdragen. Ik kan dit meer en meer aanvaarden terwijl er ook altijd nog een gevoel of een stemmetje in me blijft spreken dat zich niet neer wil of kan leggen bij de huidige situatie. Die aanvaarding begint terrein te winnen en daarmee komt ook de rust die dat innerlijk geeft. Ik heb al eens eerder geschreven over die spreekwoordelijke ezel die zich meerdere malen stoot tegen diezelfde spreekwoordelijke steen. Precies zo voel ik me soms als ik weer eens teveel hooi op die (wederom spreekwoordelijke) vork heb genomen. En toch, liever zo af en toe de prijs betalen om de randjes van het mogelijke op te zoeken en uit te testen dan de moed en het zoeken op te geven. Het betalen van die prijs moet ik niet te vaak doen maar ik blijf toch nog te eigenwijs om het helemaal niet meer te doen… ;-).

De afgelopen maanden hebben vele mensen mijn partner en mijzelf proberen te ondersteunen. De verstokte blogvolgers kennen de blogs die ik hierover al geschreven heb. Toch wil ik daar, naast alle dankbaarheid die we voelen voor al die mooie en soms hele speciale vormen van betrokkenheid, nog iets aan toevoegen. Soms geven mensen aan ‘geen woorden te kunnen vinden’ om hetgeen ze voelen kenbaar te maken. Alleen al díé woorden tonen een mate van betrokkenheid die mijn partner en ik bijzonder goed doen. Het niet kunnen vinden van woorden geeft ruimte aan de stilte waarin de warmte van die betrokkenheid wellicht zelfs beter tot zijn recht komt dan dat woorden dat ooit gedaan zouden kunnen hebben. Soms, en helaas maar al te vaak wordt de stilte die hoort het niet kunnen vinden van woorden opgevuld met iets anders. Dit zijn dan hartverscheurende verhalen van voor mij (ons) onbekende personen die iets doormaken wat uitermate schijnend is. Dit begint dan in de trant van: ‘de broer van m’n moeders vriendin heeft ook kanker’ of ‘de vriend van een collega van me vertelde laatst dat iemand op zijn vriendin’s werk ook kanker kreeg en kort daarna kwam te overlijden’, etc. etc.  Het zijn verhalen waarvan de tranen je in de ogen schieten omdat je hetgeen verteld wordt niemand gunt en ik me maar al te zeer besef hoe hevig de impact daarvan moet zijn op het leven van die voor mij volstrekt onbekende. In mijn rituelen kan ik best nog iets met die verhalen, ik kan een kaarsje aansteken voor die onbekende of ze meenemen in mijn gebed. Maar toch is dit voor mij (ons) niet de meest aangename wijze om dat ‘niet kunnen vinden van woorden’ op te vullen. In alle soms zo aanwezige ernst van mijn eigen zieke lichaam is het soms zwaar, soms gewoon té zwaar, om ook nog die hartverscheurende verhalen over die onbekende medemens te moeten absorberen zonder daadwerkelijk iets te kunnen betekenen voor die onbekende. Als je geen woorden weet te vinden, weet dan vooral DAT DAT HELEMAAL OK IS! Ik schrijf het met dikke hoofdletters omdat het samen delen van die woordeloze stilte het mooiste geschenk is dat je mij (ons) kunt geven. Beter dat geschenk dan de energetische belasting van dat loodzware verhaal van die onbekende waar ik op dat moment niks wezenlijks mee kan. Hiermee zeg ik dus niet dat ik jouw pijn niet zou willen delen, juist wel! Vertel me vooral jóú pijn zodat ik er voor jóú kan zijn. Maar mocht die pijn er niet zijn of nog niet deelbaar zijn en kom je zonder woorden te zitten; laten we dan vooral samen genieten van die overvolle stilte waarin het ontbreken van die gezochte woorden niet eens meer opvalt. Laten we samen stil vallen en er in die wonderschone stilte gewoon even ‘zijn’, meer kan een mens zich niet wensen en het is dus het grootste geschenk en het schoonste teken van betrokkenheid dat je me (ons) kunt schenken. Bij voorbaat en wellicht achteraf waar het al eens voorgevallen is; vanuit het diepst van mijn (ons) wezen DANK!

Tot slot nog een korte medisch-feitelijke toegift… 😉 So far so good. Een echo van mijn organen liet twee weken geleden een onvolkomenheid zien waarbij een MRI een nieuwe tumor moest uitsluiten. Weer even flink spanning dus maar God zij dank geen vuiltje aan de lucht en weer net zo vrolijk verder. 13 april de periodieke MRI van mijn brein waarna we de 17e de uitslag krijgen. Verder ga ik na de Pasen een extra ochtend werken en eens kijken hoe me dat af gaat.

Mooie dag allemaal, pluk ‘m nu, straks komt later wel maar van het nu ben je zeker en van dat straks nog niet. Het ga jullie allen goed. Laat vooral een reactie achter op dit blog als je je hiertoe geroepen voelt, ik lees ze met veel plezier en dankbaarheid.

Hartelijke groet,

Edwin