Hoe meer ik afval hoe grover ze lijken te worden; woorden. Ze zijn met al hun tekortkomingen mijn voertuig om uitdrukking te geven aan dat wat van binnen leeft, borrelt, groeit, verdort en bloeit. Maar met het afvallen lijken ze meer en meer hun schoonheid te verliezen en steeds meer tekort te schieten omdat ze zo grof zijn, te grof om uit te drukken wat ik met je wil delen. En dan toch die woorden? Met een blik in je ogen kan ik je zoveel meer zeggen en vertel je mij zoveel meer dan dat 1.000×1.000 woorden dat ooit zouden kunnen doen. Maar dan toch die woorden om uitdrukking te geven aan dat borrelen, pruttelen, groeien, verdorren en bloeien totdat ik je in je ogen mag kijken om het nu verwoordde zoveel mooier woordeloos aan je over te brengen.
Afvallen Edwin? Ja, afvallen. Elke dag val ik een beetje af, elke dag verlies ik in mijn ‘ik’ een beetje gewicht. Elke dag wordt mijn ‘ik’ een beetje lichter. Wat valt er af en wat wordt lichter? Wat er afvalt is niet mijn fysieke lichaam, dat voedt zich nog steeds op een gezonde wijze en lijkt daarmee goed in balans te blijven. Wat afvalt is de balast die dat wat ik ‘ik’ noem(de?) mijn leven lang op zich genomen heeft in de vorm van vooroordelen, meningen, overtuigingen en nog zo veel meer dat beetje bij beetje mijn ‘ik’ gevormd heeft en mij daarmee in figuurlijke zin ‘gewicht’ gegeven heeft.
Nu van dat alles heel langzaam steeds meer stukjes wegvallen, valt er steeds meer van mij af dat dit ‘ik’ gewicht gaf. Met alles wat op dat vlak wegvalt ontstaat er ruimte voor het licht dat in ieder van ons leeft en doorheen alle verzwaringen altijd haar weg naar buiten blijft zoeken, soms als een héél klein kaarsje in een mistige nacht en de andere keer weer als een plotseling heldere kaars die een donkere kamer doet oplichten. Met het oplichten van dat lichtje wordt de duisternis ‘dunner’ en begin ik heel voorzichtig datgene te voelen waar mijn gevoel nooit bij kon komen, begin ik te zien waar ik nog niet kon zien en te horen waar ik voorheen wel luisterde maar niet echt hoorde wat gehoord kon worden. Dit alles maakt dat ik jou en mijn tranen of het huilen ‘heerlijk’ kan noemen omdat ik haar oorsprong zijnde ‘de liefde’ meer en meer herken en er dus dankbaar voor kan zijn en het leven voluit in het ‘nu’ weet te leven omdat ook zij haar oorsprong vind in de liefde en er naar mijn vaste overtuiging ook weer in opgaat als dit lichaam dat ik nu nog ‘ik’ noem, straks uiteenvalt waarop mijn diepste wezen zich mag gaan vereenzelvigen met het licht waarvan het nooit echt gescheiden is geweest.
Pax et Bonum, Vrede en alle Goeds, ik wens het jou en de jouwen vanuit die liefde toe en velen wensen het mij en de mijnen toe. Met het afvallen wordt zichtbaar dat die ‘Vrede’, dat ‘alle Go(e)ds’ er nooit niét is geweest, het is er al, hier en nu, deels verduistert of vergeten maar nooit weg en dat ziende, gelovende, soms zelfs al kraakhelder wetende, blijf ik het je toewensen wetende dat je mij er niet voor nodig hebt, we zijn het al, samen als één op dat plekje in jou en mij van waaruit we geboren worden en waarin we ook weer vredig zullen sterven.
Mooie dag allemaal, pluk ‘m nu, straks komt later wel. Het ga jullie allen goed. Laat vooral een reactie achter op dit blog als je je hiertoe geroepen voelt, ik lees ze met veel plezier en dankbaarheid.
🖖 Live long and prosper 🖖
Edwin
🖖HoiEdwin 🖖 
Dank voor je inspirerende woorden Edwin.
LikeLike
You’re very welcome🤝
LikeLike
Bedankt Edwin, voor het reinigen van mijn ruiten, zodat ik weer helder zie! We zoeken soms een leven lang naar iets wat er aldoor gewoon is. Nu, op dit moment, maar we raken zo snel weer verstrikt in onbenullige zaken die er eigenlijk niet toedoen en die ons weg houden van het licht, die de ramen vuil maken waar langs we de wereld en onszelf zien. Ik vind dat je prachtig verwoord wat soms zo moeilijk met woorden uit te leggen is.
LikeLike
Graag gedaan Monique en dank je wel🙏🏻
LikeLike
Edwin ,
Alle dagen ,uren , min. koesteren die we krijgen uit Gods hand is een weldaad , maar het zo kunnen verwoorden in een vertaling die zo pastend blijft stemt me tot nadenken , al sta ik ook heel ver op de tijdlijn van mijn leven Hij heeft me reeds de tunnel getoond die zo mooi en helder leek , toch was het mijn uur nog niet . Edwin we weten het niet , wat <we wel weten is dat we kunnen en mogen genieten van alle mooie grote en kleine dingen in het leven ,het stemd me dankbaar en vreugdevol dat ik leven mag . Dit hoop ik ook voor jou ;
Veel sterkte toe ge wenst
Zr .Suzanna
LikeLike
Dag zuster Suzanna, U hoopt het ook voor mij schrijft u en die hoop is al lang geleden vervult, ik ben voluit dankbaar om te morgen leven en doe dat op wat lastige momenten na zeer vreugdevol. Dank voor uw reactie en voor de levensweg die u nog mag gaan; Dum viviumus vivamus. Pax! Edwin
LikeLike
Prachtige column van een prachtig mens. Blijf Edwin!
LikeLike
Dank🙏🏻 Rene, en ‘blijf Edwin’, ja,elke dag, voluit🖖
LikeLike
Wat prachtig, Edwin. Door de tekst heen hoor ik je stem vol blijdschap, de regels weerspiegelen een glimlach. Je woordkeuze is van dien aard dat je in schoonheid lijkt weg te glijden in de donkerte van het peinzen. Voor mij een milde en helende gewaarwording, waarvan de helderheid ongemerkt verstrijkt. Woody Allen heeft ooit heel stoer beweerd dat hij de dood niet vreest — alleen het stervensproces. Wel, nu ik jouw berichtjes tot me laat doordringen, wend ik me af van Woody’s gefluit in het donker. Zelf heb ik een schijndood-ervaring nog helder voor de geest. Ik kan er alleen vol lof over spreken. Wie de menselijke wezens waren die mij een feestelijk onthaal voorbereidden, heb ik niet herkend, maar ik werd er blij en rustig van. Ontlast van de ballast leek het leven juist op dat ene moment ineens een kwalitatief optimaal genot. De heerlijkheid die jij zo treffend beschrijft bood mij vreugdevolle vrede, een genadig knikje; ook jou gegund.
LikeLike
Dank je wel🙏🏻 voor wat ik je aan vreugdevolle vrede mag brengen aan Bill, het is me een waar genoegen dat mijn ervaringen dit bij jou teweeg mag brengen. Maar nee, ik glijd niet weg in de donkerte van het ‘peinzen’, juist dit ‘peinzen’ is onderdeel van het ‘afvallen’, peinzen gebeurt met het hoofd terwijl deze clarity, dit doorvoelen, juist vanuit het hart gebeurt. Pax! Edwin
LikeLike
Een bijzondere column. Ik wens je (en de jouwen) wederkerig Vrede en alle Goeds. Ik hoop dat je de rust mag blijven vinden. Rust om te aanvaarden wat komen gaat, maar ook rust om door te mogen zien naar wat komen gaat. Respect!
LikeLike
Dank je wel Gert🙏🏻 Je wens en je hoop lijken best aardig de goede kant op te gaan. Je respect doet me goed, dank daarvoor🙏🏻
LikeLike
Hoi Edwin, wat ongekend mooi hoe je dit alles beschrijft hoe jij het beleeft en ervaart nu er steeds meer ‘afvalt’ ten gunste van alles wat daar voor jou voor in de plaats terug komt. En dat is zo mooi. Dan blijft altijd weer de vraag wat het is, dat we dat – in de maalstroom van het leven – niet zo goed kunnen zien en voelen als dat we zouden willen. Althans ik niet, al zijn er soms hele mooie bewuste momenten.
Dankjewel voor je mooie woorden en dat je toch blijft zoeken om uitdrukking te geven. Veel liefde en alle goeds retour gewenst voor jou en je naasten, Marlies
LikeLike
Je schrijft ‘dankjewel’ Marlies, zo graag gedaan, zo mooi om te mogen delen van wat me overkomt en er, hoe beperkt dan ook, toch woorden voor te mogen vinden die mensen als jij roeren en raken. Pax! Edwin🖖
LikeLike
Beste Edwin,
Ik leef weliswaar op afstand met je mee. Je spreekt over het lichter worden van ‘ik’. Gelijk dacht ik aan het lied van Leonard Cohen Going home.
Going home
Without the sorrow
Going home
Sometime to morrow
Going home
To where it’s better
Than before
Going home
Without the burden
Going home
Behind the curtain
Going home
Without this costume
That I wore
Zelf verbind ik daar de woorden van Meister Eckhart aan en die mij veel zeggen:
Als de ziel in het Ene komt en daarin binnengaat in een loutere verwerping van zich zelf, dan vindt zij daar God als in een niets.
Edwin een hartelijke groet
Joop Tillema
LikeLike
Beste Joop, dank🙏🏻 voor je meeleven, afstand speelt daarin geen enkele rol. Prachtige tekst van Leonard en zeker ook Meister Eckhart. Ik ga er nog eens rustig op kauwen. Pax! Edwin🖖
LikeLike
Edwin, mooi mens. Je woorden maken mij altijd een beetje “lichter” en lichten in mijzelf hoekjes op die ik in de snelheid van de dag niet bereik. En wat een mooie mensen zijn er op de “lijn” met hun eigen belevingen van jouw teksten. Dank jou en iedereen!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel lieve Heleen, fijn he al die mooie woorden die terugkomen via deze weg. Laat die hoekjes maar mooi oplichten, heb je mij niet eens voor nodig maar wel fijn dat ik mag helpen met m’n zaklampje😁 Pax! Edwin🖖
LikeLike
Hallo Edwin,
Ongeveer een jaar geleden kregen we van onze zoon Daniël, de link naar je blog en sindsdien lezen we die steeds, soms met een glimlach, vaak met een traan.
Uit je blogs spreekt moed en bemoediging, moed omdat je onder woorden durft te brengen wat er in je leeft en hoe je met een toch vreselijke ziekte omgaat.
Bemoediging door de manier waarop je dat doet, steeds de woorden weet te vinden waardoor anderen zich gesterkt kunnen voelen.
Wij zijn voor jou waarschijnlijk een vage herinnering uit een bijna vorig leven in Meppel, maar wij zien je in gedachten nog steeds als jonge scout op fiets naar een spannend kamp vertrekken.
Edwin we zijn blij voor jou en je geliefden, dat jullie nog naar een fijn huis in een fijn dorp hebben kunnen verhuizen en we hopen dat jullie daar van kunnen genieten.
We wensen jou en je gezin een fijne dag, want zoals je zelf je blogs afsluit: Straks komt later wel.
de ouders van Daniël
Ellen en Hans Jansma
LikeLike
Beste Ellen en Hans,
Fijn van jullie te horen.
Inderdaad een vage herinnering maar daarom niet minder prettig!
Dank voor de goede wensen, ze worden zeer gewaardeerd.
Pax! Edwin
LikeLike