About a calling light in the distance which is calling me home.

Afgelopen week openbaarde de magie🕯 van het leven zich op een wel heel bijzonder wijze. Een ingeving van mij lief💑 bracht me ertoe het aan te durven met een goede vriend🤝 naar een klein intiem blues-optreden🎙 van Elles Bailey te gaan.  De hele setting aldaar sloot naadloos aan bij wat ik nog aankan, de zaal was slechts halfvol, het geluid niet te hard, de belichting rustig en de blues zoals de blues hoort te zijn; warm💞, rouw, beminnend en meeslepend. En toen gebeurde het. Het optreden was klaar, de toegift🎤 gespeeld en publiek en band hadden een mooie avond achter de rug. Toen kwam Elles toch nog met een laatste nummer dat ‘nog gespeeld moest worden’. Het nummer ging over een overleden vriend die haar vertelde over zijn aanstaand sterven😟 en toen ze begon te zingen hoorde ik de tekst met mijn oren👂 maar verstond het en hoorde het op een heel ander niveau diep in dat stukje van mijn hart❤️ dat net als bij jou altijd puur en onbezoedeld is geweest en gebleven. Warme tranen vloeiden zachtjes vanuit m’n ogen omlaag toen ik haar de woorden hoorde zingen die me zo eigen zijn, zo van mijzelf zijn en zo resoneren met hoe ik omga met the comming passing. Ze zong de woorden die haar vriend haar vertelde; ‘There is a light✨ in the distance and it’s calling me home’, ‘I’m not afraid this broken body soon is better of on it’s own’ & ‘ These scars tell the tail but not the whole story, about moment of pain but not about this lifetime of glory🙏🏻’. Stel je hierbij het warme ritme van de Blues en een mooie vrouwenstem voor. Na het nummer was het optreden klaar en ik bleef zitten op mijn barkruk in de zaal want het er was nog ‘iets’ te doen wat zich al snel voordeed. Elles, de zangeres kwam de zaal in en ik schoot haar aan met een paar korte woorden en een welgemeend dankjewel voor dit hele bijzondere moment waarmee ze een dying man and his best friend a very special night’ had bezorgd. En ja, weer vloeiden en tranen uit een viertal ogen en volgde er een warme knuffel tussen Elles en mijzelf. En toen; the amazing story continues……👉🏾; de volgende ochtend ben ik gaan zoeken naar het nummer en de songtekst maar het bleek onvindbaar op het wwweb. Via haar website heb ik haar een bericht✍🏾 gestuurd met de vraag naar het nummer en de lyrics. Het snelle antwoord was net zo verbazingwekkend als dat het nummer de avond ervoor was. Ze mailde me dat ze het nummer niet opgenomen had en ook nooit zong tijdens een optreden. Na het laatste nummer die avond ‘moest’ ze het nummer spelen terwijl ze dat nooit deed, het nummer was van haar in relatie tot die overleden vriend maar nog geen onderdeel van hun repertoire. Na onze korte ontmoeting nadien  was ze blij het gedaan te hebben en begreep ze waarom ze die ingeving kreeg om het juist op dát moment👆🏽, op dié avond, in dát zaaltje toch te zingen. Noem het intuïtie, noem het synchroniteit, noem het het waaien🌬 van Gods Geest, noem het een klein wonder, noem het magie, elke beschrijving doet het tekort maar het gebeurde en zo gebeurde het zoals het bedoeld was voor ons op die avond👌🏻.

Over ‘the calling light in the distance’ nu even geen verdere tekst meer, velen van jullie weten uit voorgaande blogs al heel goed hoe dat 1-op-1 aansluit bij mijn wijze van leven in dit lichaam dat ziek is zonder mijn ‘zijn’ ooit ziek te kunnen maken. Het nummer verhaalt ook over ‘this broken body’ en over ‘scars😖’. Een paar woorden daarover zodat je weet waar ik op dat punt aanbeland ben. Ik lever elke paar dagen kleine stapjes of soms grote stappen in. Van veel buiten komen ga ik naar zo af en toe buiten komen wat gevolgd gaat worden door veel van mijn kamer af zijn naar veel op mijn kamer zijn naar nog veel uit bed🛌 naar meestal in bed eindigend naar veel in mijn lichaam zijn naar het geven van een hand aan het licht🤝 om daarmee this broken body achter me te laten. De ‘scars’ bestaan uit steeds meer vermoeidheid, enorm aankomen als ‘bij’werking van de medicatie💊, een huid die steeds verder  indroogt en scheuren en gaten😢 begint te vertonen. Er zijn steeds meer momenten van extreme vermoeidheid en dus van slapen. Wow; dat klinkt heftig Edwin en dat is het soms, heel even, ook wel. Maar tegelijk is dit kruis✝️ op deze wijze goed te dragen, het doet fysiek maar beperkt pijn en op de mentale pijn van het stapje voor stapje inleveren heb ik zodanig invloed dat het soms met een traan😢, soms met een glimlach🤗, vaak met hulp van m’n lief💞 of een vriend en net zo vaak met behulp van de nog steeds goed smakende espresso☕️ en chocolade, goed te dragen is en ik heb het rotsvaste (of eigenwijze) vertrouwen en overtuiging dat ik op die wijze nog een heel stuk achteruit kan lopen met datzelfde vertrouwen, diezelfde hoop en datzelfde geloof in de Vrede die ik hoor in dat Licht🕯 dat me vanuit die niet meer zo verre verte zachtjes doch steeds luider o zo liefdevol naar Huis roept……😇.