In rust

Gisteravond is Edwin in palliatieve sedatie gebracht. Het ging de laatste tijd steeds verder achteruit, meer pijn, misselijkheid, wanen, verwardheid, zijn wereldje werd steeds kleiner.

Afgelopen weekend heeft hij een opleving gehad, hij heeft een heel liefdevol telefoongesprek met me gevoerd die voor mij voelde als afscheid. Achteraf klopt dat ook. Hij was heel helder, zoals hij jaren geleden was, de oude Edwin. Dat maakte heel veel bij me los, zo fijn om hem weer even helder te horen, zo fijn om zijn liefdevolle woorden te horen en een echt gesprek te hebben.

Ik voel me heel dankbaar voor deze liefdevolle laatste woorden.

Gisteren ging het mis, veel pijn, erg verward en begon wartaal uit te slaan. Hij heeft zelf gevraagd om te mogen slapen. Hij is nog 3x wakker geworden, maar de verwardheid  en paniek nam alleen maar toe, en elke keer hebben ze hem opnieuw in slaap gebracht om hem rust te geven. Uiteindelijk heeft de huisarts gisteravond besloten om hem definitief in slaap te brengen, om hem de rust te gunnen die hij verdient na alle pijn. Hij ligt nu aan de palliatieve sedatie en er wordt verwacht dat hij binnen een paar dagen zal gaan sterven.

Ik voel me heel dankbaar voor ons telefoongesprek, lieve woorden van Edwin zoals hij vroeger was, tijdens dit gesprek al voelde ik dat dit een afscheid was, dat het nu zomaar snel kon gaan. En zo is het ook gegaan.

Ik heb gisteravond afscheid genomen in het hospice, zijn gezicht was ontspannen en glad, eindelijk verlost van de pijn. Ik hoop dat zijn reis in zachtheid en vol liefde is.

Ik zou willen vragen of iedereen een kaarsje voor hem zou willen branden, voor een goede overgang. Zodra het zover is, horen jullie het van mij.

Goede reis mijn lief, voor altijd in mijn hart